پس از ارزیابی قلب پرسونا در کاراکتر هنری لیلی رشیدی و چرخش هوشمندانه‌اش از قالب شوخ و ملوس زنانه به یک ضد قهرمان جذاب، اگر بخواهیم کارنامه‌ای از یک بازیگر مرد را در قرینه‌ای از همین سلوک تحلیلی به بررسی بنشینیم، سهل‌الوصول‌ترین شمایل برتافته مردانه از یک رِند مؤدب را می‌توان در روند فعالیت‌های سام درخشانی به عینه مشاهده کرد.
سام درخشانی اولین بار در قالب یک پسر آرام و محجوب در سریال «خانه پدری» ساخته فریدون حسن‌پور خودی نشان داد و به مرور در عین بازنمایی شمایلی از مردان نیک، به فراخورِ نیازهای دراماتیکِ فیلم‌ها و سریال‌ها برای رونمایی از یک قهرمان یا بدمن ضدکلیشه، توانست تا خود را در هیبتی از مردان دارای ویژگی‌های کهن الگوی آپولو در بسیاری از نقش‌های منفی‌اش به مخاطبان بنمایاند.
سام درخشانی در سریال «خانه پدری»، شمایلی از یک جوان مؤدب که شرم و عشق به سارا را در نگاه‌های خود بازتاب داده است گامی مهم به سوی رفاقت با مخاطبان بر می‌دارد.
به واقع در سریالی که مثلث شرارت مردانه‌اش (مهدی فتحی، دانیال حکیمی و مجید صالحی) تلاش دارند تا خانه را از چنگ سارا دربیاورند این سام درخشانی است که در هیبتی از یک حامی و تکیه گاه خود را می‌نمایاند و چهره‌ای از یک گودمن را نشان می‌دهد؛ شمایلی که با شدت و حدت خاصی در دیگر تجربه‌های وی در ایفای نقش‌های مثبت با سویه‌هایی از رفتار حمایتی و قهرمان‌گونه در آثاری چون «دشمن زن»، «تخته گاز»، «پاستاریونی» و «قدغن» بازنمایی می‌شود.
اما چرخش جالبی که سام درخشانی در نقش‌آفرینی‌های خود داشته، صرفا یک تغییر پایگاه از هیبت گودمن به بدمن نیست بلکه او توانسته در تجربه‌هایی چون «پژمان»، «دارا و ندار»، سری فیلم و سریال «خوب، بد، جلف»، «روزی روزگاری مریخ»، «تگزاس ۱ و ۲» و فیلم‌هایی از این دست بازنمایی مناسبی از مفهوم رند مؤدب داشته باشد.
هرچند وضعیت نقش آفرینی‌های درخشانی در سینما و تلویزیون محدود به دو بستر پیش گفته نیست و او توانسته تراز و استانداردی از یک بدمن بومی را در تجربه‌هایی چون «نابرده رنج»، «آوای باران» و «همه چیز آنجاست» تثبیت کند.
اکنون سام درخشانی هم یک گودمن جذاب است و هم در قامتی از یک بدمن، قاعده‌مند و اقناع‌کننده در نظر می‌آید هرچند بهترین تعبیر برای تحلیل آنچه از او تا بدینجا دیده شده همان مفهوم رند مؤدب است که او را در شاخصی از یک کمدین و فان من تثبیت می‌کند.
آخرین تجربه بازیگری درخشانی در «داوینچیز» می‌تواند نمایه‌ای روشن بر توانایی‌های وی در برجای گذاشتن شمایلی فان و کمیک از مرد ایرانی باشد.
-