آنتونیو لوچیو ویوالدی در مارس ۱۶۷۸ در ونیز به دنیا آمد. او نواختن ویلن را از  پدرش آموخت و سپس همراه او در سراسر ونیز به کنسرت رفت. البته این احتمال می‌رود که پدر ویوالدی خود یک آهنگساز بوده باشد.

ویوالدی از بیماری آسم رنج می‌برد ولی هیچگاه این مشکل او را از ویلون نواختن و آهنگسازی بازنداشت. او در ۲۵ سالگی کشیش شد و به دلیل رنگ موهایش به «کشیش قرمز» مشهور شد. ولی چندی نگذشت که به دلیل بیماریش از مقام کشیشی استعفا داد و به سمت استادی ویلن در پرورشگاهی مشغول بکار شد. ویوالدی بسیاری از کنسرتوها، کانتات‌ها و قطعات مذهبی خود را برای کودکان این پرورشگاه تصنیف کرده‌ و بسیاری از قطعات خود را که شامل اپراها و کنسرتوهای او می‌شود را نوشت.

واژهٔ کانتات به معنای «آواز خواندن» است و کُنسِرتو  قطعه‌ای موسیقی است که برای ارکستر  ساخته می شود که معمولاً توسط یک ساز اصلی مانند: پیانو، ویولن، ویولنسل یا فلوت تک‌نوازی می شود. نقش ارکستر، در مجموع، همراهی کردن با تک‌نواز است و تک‌نواز نقش کلیدی را در طول تمام قطعه ایفا می‌کند.

بسیاری از آهنگسازان کنسرتو را برای دو یا چند سولیست ساخته اند.  کنسرتوهای ویوالدی برای ۲، ۳ یا ۴ ویولن بود. همچنین کنسرتوهای او  برای چندین ساز، از جمله برای ۳ ویولن، یک ابوا، ۲ ریکوردر، ۲ ویولون آلینلس، ۲ ویولون، ۲ هارپسیکورد و ۲ ترومپت ساخته می شد. ویوالدی در سال ۱۷۰۵ اولین مجموعه کارهایش را منتشر ساخت.  گام بزرگ دیگر او حرکت به رم در سال ۱۷۲۲ بود، جایی که اپراهای او در سبکی نو مطرح شد و در همین زمان‌ها بود که او کنسرتوهای آشنای چهار فصل را نوشت. این کنسرتوها جنبش نویی در ادراک موسیقی به وجود آوردند. در آن‌ها او نهرهای روان، آواز پرندگان، پارس سگ‌ها، وزوز حشره‌ها، چوپان‌های جار زننده، تندبادها، رقاص‌های مست، شب‌های خاموش، چشم‌اندازهای یخ زده، اسکی بازی کودکان بر روی یخ، و آتش روشن کردن را به نمایش گذاشته‌است.

موسیقی باروک که بیشتر برای کلیسا و دربار ساخته می‌شد، پرشکوه و پر حرارت بود و اپرا با صحنه‌های مجلل نیز در این دوره رونق یافت.آنتونیو لوچو ویوالدی که یکی از مشهورترین آهنگسازان دوران باروک و نوازنده چیره‌دست ویولن بود، بالاخره در سن ۶۳ سالگی بر اثر عفونت داخلی درگذشت. آرامگاه ویوالدی در وین (کارلزپلاتس) امروزه ساختمان اصلی دانشگاه فنی وین است.