یکی از ناراحت‌کننده‌ترین اتفاقات ویدیوگیمی در چند سال اخیر را می‌توان خروج استودیوی Telltale از بازار بازی‌های ویدیویی دانست. خوشبختانه، این استودیو بعد از چند سال غیبت بازگشته و The Expanse، به عنوان پیش‌درآمدی بر سریال علمی تخیلی محبوبش قصد دارد تا این استودیوی را به دوران اوجش برگرداند. با بررسی چپتر اول این بازی، همراه باشید.

بازی در طول داستان دوم روندی متوسط دارد و متاسفانه قسمت سوم جایی بود که حسابی از بازی ناامید شدم. با این وجود همانطور که از تلتیل انتظار می‌رفت، اپیزود چهارم به بهترین اپیزود بازی تبدیل می‌شود و قسمت آخر شما را برای ورود به دنیایی بسیار بزرگ‌تر آماده می‌کند.

در کل The Expanse روایت به مراتب کندی دارد و خیلی طول می‌کشد تا بازیکن به آن قسمت هیجان انگیزش برسد. این امر مثل یک شمشیر دو لبه عمل می‌کند که اجازه می‌دهد بازیکن به صورت ملایمی با دیگر کاراکترها آشنا شود.

از طرفی در برخی از بخش‌ها و خصوصا اپیزود دوم این امر روندی خسته‌کننده به خود می‌گیرد و بازیکن را آزار می‌دهد که یکی از علل آن سیستم‌گیمپلی بازی در این اثر است که در ادامه به آن خواهیم پرداخت.

اکثر کاراکترهای بازی پرداخت قابل قبول و شخصیت‌های اصلی از جمله خود درامر نویسندگی بسیار خوبی دارند، البته که به مانند تمامی بازی‌های ساخته شده توسط این استودیو، رفتار شما با هر یک از اعضا می‌تواند آینده‌ی متفاوتی را در داستان بازی برایتان رقم بزند و از این رو ممکن است درامری که من می‌شناسم با مال شما اندکی متفاوت باشد.

صداگذاری شخصیت‌ها خیلی خوب انجام شده و به خصوص لهجه‌ی کاراکترها و حس و حال آن‌ها کاملا به مخاطب منتقل می‌شود و این موضوع در کنار دیالوگ‌های جالب بازی می‌تواند حسابی شما را گرم بازی کند به طوری که تجربه حدودا پنج ساعته بازی خیلی زود به پایان می‌رسد.

انتخاب‌ها این بار بسیار سخت‌تر از قبل شده‌اند و این بار بیشتر روی رفتارم تمرکز کردم، اما متاسفانه با وجود آن که انتخاب‌های جذاب و تامل برانگیزی پیش رویم قرار گرفت، انتظار داشتم تا به مانند آثاری چون Walking Dead بتوانم اکثر دیالوگ‌ها را خودم انتخاب کنم و سطح تعامل بازیکن در این نسخه اندکی کم‌تر از دیگر بازی‌های تل‌تیل به نظر می‌رسد.

تقریبا میزان تعامل بازیکن با بازی به کمتر از ۱۰ درصد رسیده و بیشتر بازیکن مشغول تماشای یک فیلم تعاملی تا تجربه یک بازی ویدیویی خواهد بود که به شخصه این مورد را دوست نداشتم.

عناوین قبلی این استودیو به بازیکن اجازه می‌داد تا در بخش‌هایی از گیم‌پلی تعامل کند، دیالوگ‌های بعضا حتی نه‌چندان مهم را کنترل کند و روی اکثر نقاط بازی تاثیرگذار باشد.

متاسفانه در بازی شما بیشتر مشغول گشت زدن در محیط هستید و یک سری پازل بسیار بسیار ساده در اختیار شما قرار می‌گیرد که حل کردنشان کار چند دقیقه خواهد بود.

از این رو بیشتر انتخاب‌های بازیکن در اواسط اپیزود و بعضا یک انتخاب بسیار مهم در آخرین اپیزود در اختیار شما قرار داده می‌شود. خوشبختانه اپیزود آخر بازی از نظر انتخاب بهتر عمل می‌کند و بازیکن می‌تواند تاثیرگذارتر از قبل ظاهر شود.

این بار آن گرافیک کامیک گونه‌ای که در عناوینی چون بتمن یا واکینگ دد دیدیم در بازی وجود ندارد و با وجود آن که رگه‌هایی از آن در طراحی فضا و برخی از آیتم‌ها دیده می‌شود، اما تم گرافیکی جدیدی در بازی دیده می‌شود که زیبا بوده و حال و هوای سرد و تاریک بازی را به خوبی منتقل می‌کند.

البته که اشکالات گرافیکی جزئی و کوچکی در محیط و به خصوص سیارات موجود در فضا دیده می‌شود که گاهی ذوق شما را کور می‌کند.

مثلا در قسمت‌هایی از بازی که به کاراکترها شلیک می‌شود و خون کاراکتر از بدن او خارج و در محیط معلق می‌شود، باگ‌های جالبی رخ می‌دهد که با وجود این که در بازی تاثیرگذار نیست، اما به هر حال وجود دارد.

بازی از نظر موسیقی در برخی از قسمت‌ها عالی عمل کرده و شنوای ترک‌های شنیدنی کم تعداد اما فوق‌العاده‌ای هستیم که با حال و هوای جو تاریک فضای بیکران بازی جور در می‌آید و از این رو، بازی نمره قبولی را در بخش موسیقی و صداگذاری کسب می‌کند.

The Expanse کوتاه‌تر از چیزی است که فکر می‌کنید و قطعا بهترین بازی ساخته شده به دست تلتیل نیست، اما شروعی تازه برای این استودیو به شمار می‌رود و گویا حکم یک آزمون و خطا برای سیستم گیم‌پلی جدید بازی را دارد.

اگر تلتیل بتواند پازل‌ها را پیچیده‌تر، روایت را از نظر سرعت کمی متعادل‌تر و البته تاثیر بازیکن را روی اثر بیشتر کند، قطعا آینده‌ای درخشان‌تر از همیشه برای خود رقم خواهد زد.

بازی The Expanse – A Telltale Series برای اساس نسخه پی‌سی که ناشر بازی، Telltale Games برای ویجیاتو ارسال کرده بررسی شده است.